We hebben hier bij ‘Rootstime’ al sinds vele jaren een speciaal boontje voor de Australische singer-songwriter en gitarist Robert Forster uit Brisbane. Hij was samen met Grant McLennan de mede-oprichter van de legendarische indie rockgroep ‘The Go-Betweens’ die in 1977 het levenlicht zag en waarbij drie jaar later Lindy Morrison (Robert’s toenmalige liefje) als drumster en backing vocaliste aan de groep werd toegevoegd. Grant McLennan overleed in 2006 veel te jong op 48-jarig leeftijd aan de gevolgen van een zware hartaanval waardoor de ‘Go-Betweens’-reünie van 2000 tot een plots einde is gekomen.

Toen die band eind 1989 voor het eerst ophield te bestaan verkoos Robert Forster om aan een succesrijke solocarrière te beginnen hetgeen tot op heden acht albums opleverde met als uitschieters “The Evangelist” uit 2008, “Inferno” uit 2019 en de in 2023 op de markt verschenen plaat “The Candle And The Flame”. De eind juni 68 jaar wordende muzikant heeft sindsdien niet stilgezeten om van zijn verdiende pensioen te gaan genieten, maar hij componeerde een serie nieuwe nummers voor zijn nieuwste plaat “Strawberries” die op 23 mei 2025 in de betere platenzaken verkrijgbaar zal zijn.

Dit album werd in de ‘INGRID Studio’ in het Zweedse Stockholm opgenomen met de Zweedse instrumentalisten Peter Morén (van ‘Peter, Björn and John’) op gitaar en als albumproducer, Jonas Thorell op basgitaar en Magnus Olsson op drums. Ook Lina Langendorf speelt hier en daar mee op blaasinstrumenten en Anna Ahman zit achter de keyboards bij enkele tracks.

Acht nummers werden voor dit negende soloalbum opgenomen en daar kunt u gedurende een kleine veertig minuten van genieten of nu meteen al door het kijken en luisteren naar de grappige albumtiteltrack “Strawberries” op de hieronder toegevoegde video waarin Robert Forster en zijn echtgenote Karin Bäumler in duet met elkaar zingen en eveneens de vertolkers in het filmpje zijn. Volgens de info bij de cd moest hij haar mee betrekken in dit nummer omdat hij niet had kunnen laten om achter haar rug om stiekem alle onweerstaanbare aardbeien in de kom te hebben opgegeten.

In de vakpers wordt de stem van Robert Forster soms vergeleken met die van Lou Reed en dat daar enige vorm van waarheid in zit kunnen we zelf ook vaststellen in de rockende nummers “Tell It Back To Me”, “Good To Cry”, “All Of The Time” en in de albumafsluitende song “Diamonds” die zo op een plaat van de betreurde Lou Reed had kunnen staan. Naar onze mening is de acht minuten durende ballad “Breakfast On The Train” het mooiste liedje op dit album, maar ook de andere schitterende ballad “Such A Shame” verdient onze ruimere aandacht, temeer omdat zoonlief Louis Forster knap meespeelt op leadgitaar.

Als verhalenverteller in zijn liedjes is Robert Forster naast zijn muzikale carrière sinds 2005 ook nog steeds actief als muziekrecensent en criticus voor de Australische muziekmagazines ‘The Monthly’ en ‘The Saturday Paper’. We zijn eigenlijk wel benieuwd hoe hij zijn eigen nieuwe plaat zal quoteren in die bladen. Van ons krijgt hij voor dit album alvast een grote onderscheiding!

(valsam)